Πρωτοπρεσβυτέρου π. Κυριακού Τσουρού
Γραμματέως της Συνοδικής Επιτροπής επί των αιρέσεων
Είναι δίκαιον να καυχάται και να σεμνύνεται η Καζάρμα Μεσσηνίας, η γενέτειρα του μακαριστού Πρωτοπρεσβυτέρου Αντωνίου Αλεβιζοπούλου για το λαμπρόν τέκνον της. Και αρμόζει ο δίκαιος έπαινος στον εντιμότατον Δήμαρχον και το Δημοτικόν Συμβούλιον Βουφράδων και τους ομοχωρίους του αειμνήστου πατρός για την διοργάνωση της σημερινής εκδηλώσεως μνήμης και τιμής στον αείμνηστον εργάτην του αμπελώνος του Κυρίου, αλλά και για την απόφαση της αφιερώσεως της κεντρικής πλατείας της γενέτειρας του π. Αντωνίου στο επιφανές τέκνον της.
Με την παρουσίαν και τις ευλογίες του παλιού Ποιμενάρχου της Επαρχίας ταύτης, Σεβ. Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου, η Εκκλησία προσδίδει την πρέπουσαν τιμήν προς το επιφανές τέκνον της τοπικής Εκκλησίας και λαμπρύνει την οργανωθείσαν εκδήλωσιν.
Ευχαριστώ θερμώς τον Σεβασμιώτατον και τον Κύριον Δήμαρχον για την ευλογίαν, την ευκαιρίαν και την δυνατότητα που μού έδωσαν να βρίσκομαι εδώ, και να αναφερθώ δι' ολίγων εις το πρόσωπον του τιμωμένου πατρός. Μαζί μου ευρίσκονται παρόντες ο νυν πρόεδρος της Πανελληνίου Ενώσεως Γονέων κ. Γεώργιος Αλεβιζόπουλος, πρωτότοκος υιός του τιμωμένου κληρικού και ο αδελφός του Χριστόφορος (τρίτος υιός), ο ομότιμος πρόεδρος της κ. Αθανάσιος Νεοφώτιστος και οι εκ των μελών των Συμβουλίων της ΠΕΓ κ. κ. Ευάγγελος Κατσάτος και Ιωάννης Μηλιώνης, ως εκπρόσωποι της ΠΕΓ, και μαζί τους άλλοι συνεργάτες του π. Αντωνίου και δικοί μου πολύτιμοι συνεργάτες.
Όταν το 1931 έβλεπε το φως του κόσμου τούτου, εδώ στην Καζάρμα, ο τελευταίος και ενδέκατος υιός της πολύτεκνης οικογένειας Γεωργίου και Παναγιώτας Αλεβιζοπούλου, κανείς δεν φανταζόταν ότι αυτό το άσημο παιδί θα γινόταν αργότερα «σκεύος εκλογής», το οποίον ο Κύριος θα προώριζε για σοβαρή και υπεύθυνη ποιμαντική διακονία μέσα στην Εκκλησία, σε δύσκολους καιρούς. Τα σπάνια προσόντα του άρχισαν ήδη να εκδηλώνονται στις σπουδές του και στην διακονία του αργότερα. Οι σπουδές του στην Αθήνα και στην Γερμανία, η διακονία του ως κληρικού στην Κολωνία και στο Αννόβερο της Γερμανίας κατ' αρχάς, και στους Ναούς Αγ. Τριάδος και Αγ. Παρασκευής των Αθηνών, αργότερα, ανέδειξαν τον ταπεινόν γόνον της Καζάρμας σε επιστήμονα της θεολογικής επιστήμης και καλόν ποιμένα της λογικής Ποίμνης του Χριστού.
Η σύντροφος της ζωής του μακαριστή Πρεσβυτέρα Αντωνία υπήρξεν ο αφανής συγκυρηναίος του και ο αποφασιστικός συντελεστής της μεγάλης προφοράς του. Η σύντομη πορεία του, στα 64 χρόνια της επί γης ζωής του, υπήρξεν λαμπρά, γόνιμη και ιδιαιτέρως πλούσια, όχι μόνον σε συγγραφικό έργο, αλλά κυρίως σε ποιμαντικό έργο, που είχε σαν αποτέλεσμα την σωτηρία πλήθους ψυχών.
Μικρός το δέμας και ασθενικός, αλλά γίγαντας στο πνεύμα, πληθωρικός και πανίσχυρος σε αντίληψη και δράση, ο π. Αντώνιος υπήρξεν πρωτοπόρος, ανεπανάληπτος, πρωτότυπος, συστηματικός και βαθύς απολογητής πατέρας της Εκκλησίας μας, με διαίσθηση καταπληκτική και ευαίσθητο Ορθόδοξο αισθητήριο. Η προσφορά του είναι πολύτιμη για την Εκκλησία.
Η οξεία θεολογική του σκέψη και το πλούσιο συγγραφικό του έργο είχαν στόχο την κατάρτιση του λαού του Θεού, και την θωράκιση του από την μεθοδευμένη προσηλυτιστική δραστηριότητα των ποικιλώνυμων αιρέσεων και των παραθρησκευτικών ομάδων. Αφιέρωσε την ζωή του ολόκληρη στην ενημέρωση Ποιμένων και Ορθοδόξου πληρώματος πάνω στους κινδύνους και τα προβλήματα που δημιουργούνται από την δραστηριότητα των αιρέσεων και των παραθρησκευτικών ομάδων της λεγόμενης "Νέας Εποχής", για το άτομο, την οικογένεια και την κοινωνία.
Εκληροδότησε στην Ορθόδοξη Ελληνική βιβλιογραφία 40 πολύτιμα και ανεπανάληπτα βιβλία, τα οποία για πολλά χρόνια θα αποτελούν την βάση της ποιμαντικής εργασίας της Εκκλησίας μας στόν ευαίσθητον και καίριον αυτόν τομέα της αντιαιρετικής δραστηριότητός της.
Παράλληλα ο ακάματος π. Αντώνιος εκάλυπτε τις νευραλγικές θέσεις του Γραμματέως της Συνοδικής Επιτροπής επί των Αιρέσεων (από την δεκαετία του 70). Σ' αυτήν την Επιτροπή με εκάλεσε κοντά του το έτος 1977 και εκεί εγνώρισα τις ιδιαίτερες ικανότητες του, εδιδάχθηκα από αυτόν τον ορθό τρόπον της αντιμετωπίσεως του προβλήματος και εμαθήτευσα 19 ολόκληρα χρόνια , για να αναλάβω ανάξια την συνέχιση της διακονίας του στην ίδια Επιτροπή το έτος 1996 μετά την κοίμηση του.
Ως πλησιέστερος συνεργάτης του εγνώρισα το πολύπλευρο έργο του π. Αντωνίου, το οποίο καταφαίνεται και από μόνην την αναφοράν των σημαντικότερων τομέων και τρόπων της δραστηριότητος του.
Ίδρυσε το Φροντιστήριον Στελεχών Εκκλησιαστικής Διακονίας (1968), και το Αντιαιρετικόν Φροντιστήριον (1975 και εξής).
Οργάνωσε Σεμινάρια Πίστεως και οικοδομής στην Ορθοδοξία, Ιερατικές Συνάξεις, Πανορθόδοξες Συνδιασκέψεις (επτά μέχρι την κοίμησίν του. Εφέτος διοργανώνομε την 12η).
Ίδρυσε την Πανελλήνια Ένωση Γονέων για την Προστασία του Ελληνορθόδοξου Πολιτισμού της Οικογενείας και του Άτομου, το Ορθόδοξον Επιμορφωτικόν Κέντρον Ερευνών και Διαλόγου, τον Διορθόδοξον Σύνδεσμον Πρωτοβουλιών Γονέων. Συνέταξεν αναρίθμητα άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες, φυλλάδια, εκθέσεις και εισηγήσεις. Διοργάνωσε πλήθος ομιλιών, συνεντεύξεων και διαλέξεων, εκατοντάδες ραδιοφωνικές εκπομπές (κυρίως από τον Ραδιοφωνικό Σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος). Είναι συντάκτης των φυλλαδίων «Μαρτυρία» και «Πληροφορείν» και ο ιδρυτής του περιοδικού «Διάλογος».
Ο χρόνος δεν επιτρέπει να επεκταθούμε περισσότερο.
Η μαθητεία μου κοντά του όλα αυτά τα χρόνια εξελίχθηκε σε μια βαθειά εκτίμηση και αναγνώριση των πολλών χαρισμάτων του. Όποιος τον εγνώρισε από κοντά και πραγματικά, μπορεί ανεπιφύλακτα να ομιλήση για την αναμφισβήτητη πνευματική, θεολογική, επιστημονική, κοινωνική, συγγραφική, οργανωτική, διανοητική και ηθική αξία και συγκρότηση αυτής της σύγχρονης χαρισματικής Εκκλησιαστικής προσωπικότητος. Ένας δεσμευτικός θαυμασμός τραβούσε τους συνεργάτες του γύρω του στον δύσκολο και επικίνδυνο τομέα της ποιμαντικής αντιμετωπίσεως των προβλημάτων, που δημιουργεί η δραστηριότητα των ποικιλώνυμων νεοφανών αιρέσεων και των παραθρησκευτικών ομάδων.
Μπορώ απερίφραστα να ομολογήσω ότι το ψυχικό σθένος αυτού του ισχνού στο σώμα, αλλά δυναμικού και μαχητικού λευίτου, ήταν απαράμιλλο. Είχε την ικανότητα αυτό το αεικίνητο ράσο να ξεσηκώνη, να απασχολή συγχρόνως πολλά άτομα, να συντάσση με άνεση εμπεριστατωμένα κείμενα, να αντιλαμβάνεται με ταχύτητα την ουσία των πραγμάτων, να διεισδύη με λεπτότητα σκέψεως στα νοήματα της Θείας Αλήθειας.
Η διαίσθηση του και η οξεία πνευματική του όσφρυνση ενετόπιζαν ακόμη και τις πιο λεπτές αποκλίσεις από την Ορθόδοξη Πίστη και Παράδοση και τον έκαναν ανυποχώρητο. Συνεδύαζε την Ορθόδοξη Παράδοση με την εφαρμογή της οικονομίας.
Ο π. Αντώνιος εμελέτησε πολύ την Αγία Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας και εδίδαξε σε όλους μας την αναγκαιότητα να εντρυφούμε στις αστήρευτες αυτές πηγές της Αλήθειας. Για να προχώρηση στην αναίρεση της πλάνης ξεκινούσε από την οριοθέτηση, όπως έλεγε της Ορθοδόξου Πίστεως.
Νομίζω ότι για πολλά χρόνια η φωνή της Εκκλησίας μας για τις αιρέσεις και τις παραθρησκευτικές οργανώσεις θα είναι «φωνή Αντωνίου Αλεβιζοπούλου». Και νομίζω ότι δεν υπερβάλλω υποστηρίζοντας ότι εμείς οι [παραλειπόμενοι], αν θέλωμε να μιλάμε σωστά σ' αυτόν τον ευαίσθητο ποιμαντικό τομέα, πρέπει να μιλάμε «κατά Αλεβιζόπουλον».
Η βαρύτητα, η αποτελεσματικότητα και η δύναμη του έργου του π. Αντωνίου βεβαιώνεται και από την στάση των αιρετικών ομάδων απέναντί του. Τους αφαιρούσε τα προσωπεία και φανέρωνε τα πραγματικά τους πρόσωπα. Εν αυτό και οι πλέον ασυμβίβαστες μεταξύ τους ομάδες συσπειρώθηκαν και συνεμάχησαν άνομα εναντίον του. Ο π. Αντώνιος έγινε γι' αυτούς ο κύριος στόχος της λυσσαλέας επιθέσεως τους. Νόμισαν ότι πλήττοντας αυτόν θα πλήξουν το ποιμαντικό έργο της ίδιας της Εκκλησίας.
Τον κατηγόρησαν, τον συκοφάντησαν, τον λασπολόγησαν, τον ειρωνεύτηκαν, τον εχλεύασαν οι εχθροί της Ορθοδοξίας. Όσο έβλεπαν ότι ο λόγος του οικοδομεί τις κλονισμένες καρδιές και ξυπνάει τις πλανεμένες και στηρίζει το Ορθόδοξο φρόνημα, τόσο ενίσχυαν την λυσσαλέα τακτική τους εναντίον του. Ακολούθησαν οι μηνύσεις, οι αγωγές και οι απειλές, ακόμη και για την φυσική του εξουδετέρωση.
Όμως ο π. Αντώνιος έμεινε ακλόνητος, νικών, δια της χάριτος του «ενδυναμούντος» αυτόν Χριστού, τον Οποίον τόσον ηγάπησεν και τόσον πιστά και αυτοθυσιαστικά υπηρέτησεν.
Έγραψε για τον π. Αντώνιο το έτος 1997 ο τότε Μητροπολίτης Δημητριάδος και νυν Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. κ. Χριστόδουλος:
«Εγνωρίσαμεν τούτον καλώς και μαρτυρούμεν, ότι έφερεν εν εαυτώ γνήσια γνωρίσματα αποστολικού ανδρός, ανεπαίσχυντου εργάτου του Ευαγγελίου. Έζησε δια τον Χριστόν και την Εκκλησίαν. Ανήρ αγαθός, πλήρης Πνεύματος αγίου, σεμνός, του ιδίου οίκου καλώς προϊστάμενος, ακαταπόνητος, ακατάβλητος, μαχητικός, ανυποχώρητος, θείω ζήλω πυρπολούμενος, ποιμήν άριστος και φιλοστοργώτατος πατήρ, μεθοδικός, εργατικός, σκεύος εκλογής του Θεού και την μάχαιραν του Πνεύματος εναντίον ψυχοκτόνων οργανώσεων και κινήσεων».
Και ο Σεβ. Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος συνεπλήρωνεν: «Χωρίς υπερβολήν, η προσωπικότης του πρωτοπρεσβυτέρου Αντωνίου Αλεβιζοπούλου ανάγει την σκέψιν εις τους αντιαιρετικούς συγγραφείς, οι οποίοι, ήδη από τον 5ο αιώνα, ενεφανίσθησαν εν τη Εκκλησία, και έκτοτε κατά χρονικός περιόδους έδρασαν δια αντιαιρετικών συγγραμμάτων, αναλόγως προς τας εμφανισθείσας ποικιλώνυμους αιρέσεις».
Ο Δε Ρουμάνος θεολόγος π. Δημήτριος Staniloae είχε πει παλαιότερα:
«... Ολόκληρο το έργο του Έλληνος πατρός Αντωνίου Αλεβιζοπούλου μαρτυρεί μία ψυχή που φλέγεται από το ζήλο υπέρ της Ορθοδοξίας, για εκείνο το μέρος του χριστιανισμού, που έμεινε δια μέσου του χρόνου παρ' όλες τις τρομακτικές επιθέτεις των έχθρων του, άγιο και άσπιλο ...
... Πάντοτε ο Θεός διετήρηοε για τον εαυτό του ένα υπόλοιπο, ένα άγιο μερίδιο, μεγάλους άνδρες για να φέρουν την αλήθεια στην τελική και κατά κράτος νίκη. Ο π. Αντώνιος συγκαταλέγεται μεταξύ αυτών και γεμίζει την ψυχή μας από χαρά και ελπίδα, βλέποντες Πώς η Αγία Ορθοδοξία έχει πάντοτε τους ευλογημένους αθλητές της».
Σεβασμιώτατε, κύριε Δήμαρχε,
Ο π. Αντώνιος στο τελευταίο βιβλίο του «Το νόημα της ζωής στο φως της Ορθοδοξίας» έγραφε:
«Οι δοκιμασίες στη ζωή, λέγουν οι Πατέρες της Εκκλησίας, συντελούν στο να γνωρίσει ο άνθρωπος την αδυναμία του και τα ταπεινωθεί προφυλάσσοντας τον εαυτό του από το λογισμό της υψηλοφροσύνης» και συνεπλήρωνε:
«Για τον πιστό αληθινή συμφορά δεν είναι ο θάνατος και πολύ λιγότερο ο άδικος θάνατος, που αποτελεί μαρτύριο. Αληθινή συμφορά είναι μονό η αμαρτία και ο αιώνιος θάνατος, ο αιώνιος χωρισμός από τον Θεό. Το να βαδίσει ο πιστός προς την εμπειρία του θανάτου περνάει σε νέα πραγματικότητα, απαλλαγμένη από την κακότητα της ζωής εισέρχεται στο ήσυχο λιμάνι της ειρήνης και της αγάπης του Θεού».
Αυτός υπήρξεν, αυτός είναι, αυτός θα παραμείνει ο αείμνηστος Πρωτοπρεσβύτερος π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, ο καλός ποιμήν, ο φωτισμένος θεολόγος, ο σύγχρονος απολογητής, ο κοινωνικός και Εκκλησιαστικός εργάτης, ο λαμπρός οικογενειάρχης, ο «εν επιγνώσει» Χριστιανός. «Η επισύστασίς του η καθ' ημέραν» και η αγωνία του ήταν «η μέριμνα πασών των Εκκλησιών» (Β' Κορ. ια' 28).
«Ας αναπαύεται μακαρίως το ανήσυχο πάντα πνεύμα του «εκ των κόπων αυτού» (Αποκ. ιδ' 13) «ένθα πάντων εστί των ευφραινομένων η κατοικία» και ο Κύριος μας Ιησούς, στον Οποίον αφιέρωσε ολόκληρη την ζωή του ας στεφανώση τον «καλόν αγωνιστήν» π. Αντώνιον Αλεβιζόπουλον με τον «στέφανον της ζωής».
.webp)
.jpg)
